چرا سیاه؟!!

 

 معلم گفت بنویس سیاه و پسرک ننوشت

 

 معلم گفت: هر چه می دانی بنویس

 

و پسرک گچ را در دست فشرد

 

 

 معلم گفت املای آن را نمی دانی؟ و معلم عصبانی بود

 

 سیاه آسان بود 

 

و پسرک چشمانش را به سطل قرمز رنگ کلاس دوخته بود

 

 معلم سر او داد کشید

 

 و پسرک نگاهش را به دهان قرمز رنگ معلم دوخت

 

 و باز جوابی نداد.معلم به تخته کوبید

 

و پسرک نگاه خود را به سمت انگشتان مشت شده معلم چرخاند و سکوت کرد

 

 معلم بار دیگر فریاد زد بنویس

 

  گفتم هر چه می دانی بنویس

 

 و پسرک شروع به نوشتن کرد

 

 ((کلاغها سیاهند ، پیراهن مادرم همیشه سیاه است،

 

 جلد دفترچه خاطراتم سیاه رنگ است. کیف پدر سیاه بود، قاب عکس پدر

 

یک نوار سیاه دارد. مادرم همیشه می گوید :

 

 پدرت وقتی مرد موهایش هنوز سیاه بود

 

 چشمهای من سیاه است و شب سیاهتر. یکی از ناخن های مادر بزرگ سیاه شده است و

 

 قفل در خانمان سیاه است.)) بعد اندکی ایستاد

 

 رو به تخته سیاه و پشت به کلاس

 

 و سکوت آنقدر سیاه بود که پسرک

 

 دوباره گچ را به دست گرفت و نوشت

 

 

((تخته ی مدرسه هم سیاه است و خودکار من با جوهر سیاه می نویسد

 

 گچ را کنار تخته سیاه گذاشت و بر گشت

 

 معلم هنوز سرگرم خواندن کلمات بود

 

 و پسرک نگاه خود را به بند کفشهای سیاه رنگ خود دوخته بود

 

 معلم گفت:((بنشین.)) 

.

.

 پسرک به سمت نیمکت خود رفت و آرام نشست 

 

 معلم کلمات درس جدید را روی تخته می نوشت

 

 و تمام شاگردان با مداد سیاه

 

 در دفتر چه مشقشان رو نویسی می کردند

 

اما پسرک مداد قرمزی برداشت

 

و از آن روز مشقهایش را

 

 با مداد قرمز نوشت

 

 معلم دیگر هیچگاه او را به نوشتن کلمه ی سیاه مجبور نکرد

 

 و هرگز از مشق نوشتنش با مداد قرمز

 

 

ایراد نگرفت.و پسرک می دانست  که

 

قلب معلم هرگز سیاه نیست .